• गृहपृष्ठ
• संस्थागत परिचय
• लिङ्क्स
• पूर्व अङ्कहरू
• सम्पर्क ठेगाना / पाठक प्रतिक्रिया

नारायण तिवारी

म जुत्ता हुँ

म जुत्ता हुँ
कोही लगाउँछ
म मर्दछु –
कोही फेरि लगाउँछ

खिइनु पनि मर्नु हो
म खिइँदै मर्छु
घिसार्छन् मलाई
मेरो नाम नमेटिउञ्जेल
पछार्छन् मलाई ...

म जुत्ता हुँ
कोही शिरमा लगाउँदैनन्

म मर्छु छिटै
कोही तैयार छैनन् मलाई
जिर्णोद्वार गर्न
फेरी – फेरी लगाउनु मज्जा
मलाई मारेर कोही हाँस्छन्

पिपलबोटमा मेरो इतिहास छ
लेखकहरू लेख्छन्
आन्दोलन – बुटपालिस
कलम बोक्ने हातहरू मलाई
चम्काउन तैयार छन्
लेखकहरू खोइ कहाँ हरायौ अचेल
म खोजिरहेछु –
फेरि त्यही लेखकलाई

म जुत्ता हुँ
के अवश्यम्भावी छ मेरो मृत्यु ?
म सोध्दैछु ए कवि !
तिम्रो कवितामा के लख्दैछौ तिमी
मेरो उत्तरआधुनिक मृत्यु अचेल ?

म को हुँ
सायद चन्द्रशमसेरले अमलेख गर्न नसकेको
दास हुँ
जसका खुट्टामा छैनन् जुत्ता
सायद म स्वयम् जुत्ता हुँ

म कुनै जात हुइँन
म दास हुँ ख्वामित फगत दास
न मधेसी
न जनजाती
न महिला
न दलित
न आदिवासी
म जुत्ता हुँ स्वामी !
के मेरो पुनर्जीवन संभव छ ?

मालिक !
मेरो आत्मसम्मान संभव छ ... ?